مکانیسم‌های تمرکز ماژول‌های دوربین

مکانیسم‌های فوکوس ماژول‌های دوربین اصلی شامل انواع زیر است:

تشخیص تفاوت فوکوس خودکار CDAF به فارسی ترجمه می‌شود به این صورت: توابع توزیع احتمال تجمعیبله

این روش موقعیت فوکوس را با تجزیه و تحلیل تغییرات در کنتراست تصویر تعیین می‌کند. فوکوس به عنوان دقیق در نظر گرفته می‌شود زمانی که کنتراست در اوج خود باشد.

تشخیص فاز خودکار (PDAF) PDAF به فارسی ترجمه می‌شود به این صورت: فاز تشخیص پیکسلبله

این تکنیک از پیکسل‌های تشخیص فاز اختصاصی برای اندازه‌گیری تفاوت فاز نور از شیء استفاده می‌کند، که امکان تعیین سریع موقعیت فوکوس را فراهم می‌کند. PDAF به طور کلی سریع‌تر از CDAF است، به ویژه در شرایط نور کم.

تمرکز دستی (MF):

کاربران با دستی تنظیم موقعیت فوکوس را با چرخاندن لنز یا استفاده از اسلایدر روی دوربین یا رابط تلفن همراه انجام می‌دهند. این روش معمولاً در شرایطی استفاده می‌شود که نیاز به کنترل دقیق بر روی فوکوس وجود دارد، مانند عکاسی ماکرو.

تمرکز ثابت FF in Persian is "اف اف".بله

موقعیت فوکوس ماژول دوربین ثابت است و برای صحنه‌هایی که نیازی به تنظیم فاصله فوکوس ندارند مناسب است، مانند برخی از موارد امنیتی.

تمرکز خودکار با کمک لیزر/فروسرخ (Laser/Infrared AF):

این روش از لیزر یا درون به فارسی استفاده می‌کند. نور مادون قرمز برای کمک به تمرکز، به ویژه در شرایط نوری، افزایش دقت و سرعت فوکوس را افزایش می دهد.

سیستم فوکوس هیبرید (Hybrid AF):

این سیستم ترکیبی از مزایای فناوری‌های فوکوس PDAF و DAF است. این سیستم به طور معمول در دوربین‌ها و گوشی‌های هوشمند پرچمدار برای ارائه عملکرد فوکوس خودکار سریع و دقیق استفاده می‌شود.

دوگانه پیکسل اتوفوکوس (Dual Pixel AF)

هر پیکسل شامل دو فتودیود است که می‌توانند به طور همزمان تفاوت فاز را اندازه‌گیری کنند و عملکرد فوکوس دقیق‌تری فراهم کنند.

تمرکز خودکار عمق حسگر (Depth Sensing AF):

این روش از یک سنسور عمق (مانند ToF، نور ساختاری) برای اندازه گیری فاصله تا شی استفاده می کند، بنابراین در فوکوس کمک می کند. این تکنولوژی به ویژه در شرایط نور کم مفید است.

هر روش تمرکز خود را دارای ویژگی‌ها و حالات قابل اعمال خود است. انتخاب اینکه کدام روش را باید استفاده کرد، بستگی به نیازهای خاص برنامه و شرایط محیطی دارد.